Podkreśla w ten sposób swoją wyjątkowość. Podczas wygłaszania monologu w Kordianie następuje przemiana duchowa, polegająca na tym, że jak kiedyś nie potrafił działać, gdyż odczuwał egzystencjalną pustkę, tak teraz pali się do czynu. Czuje przypływ sił, pragnie to wykorzystać do walki w obronie ojczyzny. Motyw dojrzewania - Motyw dojrzewania w literaturze. Św. Augustyn Wyznania. Autor, syn poganina, wychowany przez matkę w chrześcijaństwie, był jednak niechętny tej religii. Fascynował go manicheizm, który głosił skrajny dualizm ciała i duszy. Wkrótce jednak uświadomił sobie, jak wielkie braki posiada ta doktryna, jak rygorystyczna Zemsta – motywy literackie. Zemsta Aleksandra Fredry to najwybitniejsze dzieło komediowe doby polskiego romantyzmu. Nie było to epoka przesadnie sprzyjająca humorowi, satyrze czy komedii, tym więc bardziej warte docenienia jest dzieło, które nie tylko zdobyło uznanie i poklask widzów w ponurym czasie zaborów i upadających powstań Motywy literackie. Powtórka do egzaminu ósmoklasisty. Motyw miłości w literaturze: https://prezi.com/pjw5yvup8see/prezentacja-motyw-o-miosci-literatura-w-klasie-1-3/ W miłości nie ma miejsca na rachunek zysków i strat. "Tristan i Izolda" zaistniała przez przypadek. Uczucie silniejsze od wszystkiego. Jedyny sens życia. Nie mogli żyć osobno. Tragizm- Nie mogli żyć razem. Więź tak silna, że po śmierci kochanków z grobu Tristana wyrósł zielony głóg- Alegoria miłości. Odpowiedź: Motyw nieszczęśliwej miłości jest jednym z najczęściej podejmowanych tematów w literaturze i sztuce. Przykładami dzieł, które wykorzystują ten motyw są "Romeo i Julia" Williama Shakespeare'a oraz "Dzieje Tristana i Izoldy" Josepha Bédiera. Motyw tęsknoty - Motyw tęsknoty w literaturze. Niewątpliwie cykl trenów Kochanowskiego jest wyrazem tęsknoty za zmarłą córką. Tak skonstruowane treny stanowią zupełną nowość w literaturze, ponieważ Kochanowski nie tylko poświęcił dziewiętnaście utworów niespełna trzyletniej córce, ale także wszystkie elementy trenu (jako cTvOxCV. Historia miłości Wertera i Lotty przypomina wiele innych romansów znanych z literatury, nie tylko romantycznej. Młodzieniec z miejsca poczuł uczucie do kobiety, gdy zobaczył ją po raz pierwszy w leśniczówce. Zafascynowała go nie tyko jej uroda, ale dobroć i opiekuńczość nad młodszym rodzeństwem i schorowanym ojcem. Po raz drugi spotkali się na balu. Wtedy to Werter przekonał się, że dziewczyna odwzajemnia jego uczucie, mimo że jest już prawie zaręczona z Albertem. Młodzieniec przeżywał wówczas najpiękniejsze chwile swojego życia. W listach do przyjaciela pisał: Przeżywam dni tak szczęśliwe, jakie Bóg chowa dla swych świętych (…) Jeszcze nigdy nie byłem szczęśliwszy, jeszcze nigdy moje odczuwanie natury, każdego kamyczka, każdej trawki, nie było pełniejsze i głębsze. Wkrótce okazało się, że Werter zakochał się bez pamięci. Nie tylko idealizował w myślach Lottę, ale nie mógł myśleć o niczym innym. Miłość stała się sensem jego życia. Sytuacja diametralnie się odmienia, gdy po sześciu tygodniach nieobecności powraca Albert. Młodzieniec zaczyna odczuwać zazdrość o ukochaną, lecz nie ma odwagi podjąć jakichkolwiek działań i usuwa się w cień. Targany emocjami nie potrafi znaleźć dla siebie miejsca. Wyjeżdża do innego miasteczka, a tam próbuje znaleźć ukojenie w pracy w poselstwie. Początkowo nie może przestać myśleć o Lotcie, aż wreszcie zdaje sobie sprawę, że nigdy nie będzie mógł być z nią. Postanawia zakończyć ten związek i wysyła do kobiety wiadomość o rozstaniu. Przez jakiś czas wydaje mu się, że uporał się z własnymi uczuciami i zapomniał o miłości. Jednak, gdy dowiaduje się o ślubie Lotty z Albertem, zdaje sobie sprawę, że nigdy nie przestał jej kochać. Burza uczuć odżyła w nim w jednej chwili. Z całego serca zazdrościł Albertowi: Ja jej mężem! O Boże, któryś mnie stworzył, gdybyś mi był zgotował tę szczęśliwość, całe me życie byłoby ciągłą modlitwą! Nie chce się pracować! Wybacz mi te łzy, wybacz mi moje daremne pragnienie! Nie może się powstrzymać i po dziesięciu miesiącach od rozstania powraca do domu Alberta i Lotty. Jego częste wizyty stają się z czasem kłopotliwe dla całej trójki bohaterów. Uczucia Wertera wobec Lotty zdają się być jeszcze silniejsze niż wcześniej. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij 18 lipca 2022 W literaturze konkretne motywy cieszą się szczególną popularnością. Przykładem może być chociażby motyw matki, domu rodzinnego, dziecka, samotności, śmierci, nieszczęśliwej miłości czy motyw anioła. Tego rodzaju motywy często realizują lektury szkolne. Do chętnie wykorzystywanych motywów należy również motyw femme fatale w literaturze, który rozpalał i nadal rozpala wyobraźnię wielu różnych twórców. Co to jest motyw kobiety fatalnej? W jakich utworach się pojawia? Jak zmieniał się na przestrzeni kolejnych epok literackich? Dowiedz się więcej na ten temat! Czym jest motyw kobiety fatalnej (femme fatale)? Femme fatale – kobieta fatalna – to postać w literaturze i kinie, której działania zmierzają do wykorzystania mężczyzny, żeby osiągnąć własne cele. Kobieta fatalna w literaturze jest najczęściej przedstawiana jako pozbawiona skrupułów, samolubna i skupiona wyłącznie na realizacji swojego celu. Femme fatale zwykle ostatecznie sprowadza katastrofę na mężczyzn, z którymi wchodzi w jakiekolwiek związki. Oczywiście w różnych dziełach literackich motyw femme fatale był realizowany na wiele sposobów, ale zwykle relacja z kobietą fatalną była dla mężczyzny brzemienna w negatywne skutki. Kobieta fatalna wyróżnia się często niezwykłą, oryginalną urodą oraz nietuzinkową osobowością, którą oczarowuje mężczyzn. Femme fatale: przykłady w literaturze Motyw kobiety fatalnej w literaturze szczególną popularność zdobył w okresie Młodej Polski. W literaturze młodopolskiej femme fatale była bezwzględną modliszką, która wykorzystując swoje atuty, miała zgubny wpływ na mężczyzn. Warto jednak zaznaczyć, że w rzeczywistości pojawiał się w dziełach twórców różnych epok literackich Nic dziwnego – związki międzyludzkie to bardzo wdzięczny temat, który spotyka się z zainteresowaniem szerokiego grona czytelników. Motyw femme fatale występował nawet w Biblii, na przykład w historii o Samsonie, którego zdradziła ukochana kobieta, w wyniku czego mężczyzna stracił swoją nadludzką siłę. Do sztandarowych przykładów motywu femme fatale w literaturze należą: Zobacz także: czym charakteryzuje się literatura feministyczna? Podpowiadamy! Lady Makbet z tragedii Williama Szekspira „Makbet”. To kobieta ambitna, uparcie dążąca do osiągnięcia założonych celów. To między innymi pod jej silnym wpływem Makbet decyduje się na zabójstwo prawowitego króla Szkocji. Jagna z „Chłopów” Władysława Reymonta. Jagna to najpiękniejsza dziewczyna we wsi, która ma ogromne powodzenie ze względu na swoją niesamowitą urodę. Matka Jagny chce dla niej dobrego zamążpójścia, dlatego decyduje się wydać dziewczynę za Borynę – starszego mężczyznę, który jest najbogatszym chłopem w lokalnej społeczności oraz jej przewodnikiem. Jagna miała romans z Antkiem – synem Boryny i organistą. Ostatecznie zostaje wygnana ze wsi. Dziewczyna nie odnajduje się zwyczajnym życiu, jest beztroska, a romanse z mężczyznami pozwalają jej oderwać się od rzeczywistości. Emma z „Pani Bovary” Gustave’a Flauberta. Emma swoje dzieciństwo spędziła w klasztorze, gdzie zaczytywała się w powieściach, które mocno wpłynęły na sposób postrzegania przez nią życia. Małżeństwo okazało się dla niej wielkim rozczarowaniem, co pchało bohaterkę w ramiona kolejnych mężczyzn. Ostatecznie, przez swoje liczne romanse, Emma popadła w poważne kłopoty finansowe. Nie widząc innego wyjścia z sytuacji, popełniła samobójstwo. Femme fatale w literaturze polskiej Kobiety femme fatale w literaturze polskiej pojawiały się w różnych epokach. Bardzo często były przedstawiane jednoznacznie negatywnie – twórcy nie zawsze zagłębiali się w psychologiczną stronę postępowania opisywanych postaci. Do najważniejszych obrazów femme fatale w literaturze polskiej zalicza się oczywiście Izabelę Łęcką z powieści „Lalka” Bolesława Prusa. Łęcka to niesamowicie piękna, młoda arystokratka, której rodzina ma poważne problemy finansowe. Mimo dobrego wykształcenia i zainteresowania literaturą, była kobietą oderwaną od rzeczywistości, która decyduje się wyjść za mąż za zakochanego w niej Stanisława Wokulskiego głównie ze względów materialnych. Wokulski dla Łęckiej jest gotów na wiele poświęceń – sprzedał nawet swój sklep, żeby wyjść z warstwy społecznej kupców i być bardziej „godnym” ręki arystokratki. Ostatecznie podsłuchał rozmowę Izabeli z jej kuzynem (mówili po angielsku myśląc, że Wokulski nie zna tego języka), w której kobieta go obrażała, co doprowadziło bohatera do podjęcia próby samobójczej. Wokulski to postać jednoznacznie pozytywna – zaradny, ciężko pracujący mężczyzna, sprawiedliwy dla swoich pracowników, wrażliwy na krzywdę i niedolę innych oraz interesujący się nauką. Izabela Łęcka absolutnie nie wzbudza sympatii czytelnika – jest wyrachowana i myśli przede wszystkim osobie. Innym przykładem femme fatale w literaturze polskiej jest Balladyna – główna bohaterka dramatu romantycznego Juliusza Słowackiego pod tym samym tytułem. Balladyna nie cofnie się przed niczym, żeby osiągnąć swoje cele. Zabija siostrę – Alinę i dzięki temu wygrywa rywalizację o serce księcia Kirkora. Ambitna Balladyna jednak na tym nie poprzestaje. Wdaje się w romans z Kostrynem, rycerzem męża. Razem wyruszają na wyprawę do Gniezna, która ma im umożliwić objęcie królewskiej władzy. Kostryn pokonuje armię Kirkora, który ostatecznie ginie. Balladyna decyduje się jednak również na uśmiercenie swojego kochanka i dzięki temu zostaje królową. Kobieta wykorzystywała mężczyzn do swoich celów, a kiedy przestawali jej być potrzebny, bez skrupułów się ich pozbywała. Femme fatale w literaturze współczesnej Femme fatale to motyw, który jest chętnie wykorzystywany także w literaturze współczesnej. Kobieta fatalna często jest główną bohaterką romansów, ale zwykle spotkanie na jej drodze prawdziwej miłości ostatecznie zmienia nastawienie postaci, która otwiera się na nowego mężczyznę. Oczywiście sposób, w jaki motyw realizuje się w poszczególnych utworach, to kwestia indywidualna i w dużej mierze uzależniona od wizji pisarza. Podsumowując: motyw kobiety fatalnej pojawiał się w literaturze już od czasów starożytnych. Femme fatale to postać, która zdradza mężczyznę (tak jak Dalila Samsona), wykorzystuje go do osiągnięcia własnych celów (tak jak Balladyna Kostryna) i prowadzi ostatecznie do jego upadku (tak jak Izabela Łęcka spowodowała próbę samobójczą Wokulskiego). Sam motyw na przestrzeni wieków był realizowany na wiele różnych sposobów, a szczególną popularność w literaturze polskiej zyskał w okresie Młodej Polski. Dzisiaj motyw femme fatale jest spotykany na przykład w romansach lub literaturze obyczajowej. Również warte przeczytania Sprzedaj książki Wypłaciliśmy już 14 762 004 zł za sprzedane książki w Polecamy sprawdzić -95% zł dobry zł jak nowa zł dobry zł widoczne ślady używania -73% zł jak nowa zł jak nowa zł dobry zł widoczne ślady używania -65% zł jak nowa zł jak nowa zł nowa Korzystaj wygodnie z naszej aplikacji Jednym z najsilniejszych uczuć, jakie towarzyszą człowiekowi w życiu, może być miłość. przybiera ona różne formy – może to być miłość romantyczna, przyjacielska, żywiona do członków rodziny, zwierząt, czynności, przedmiotów czy ojczyzny. Miłość może przynosić szczęście i spełnienie, a może także boleśnie ranić i sprawiać, że człowiek nie chce już żyć. Stała się ona jednym z najpopularniejszych motywów literackich, wykorzystywanym odkąd tylko ludzkość zaczęła tworzyć swoje dzieła. Miłość popycha bohaterów literackich do różnych działań, czasami sprzecznych z ogólnie pojmowaną moralnością. Powstało wiele literackich obrazów miłości, w których każdy może znaleźć tę, która najbardziej odpowiada jego wyobrażeniom na temat tego uczucia. Heloiza i AbelardRomeo i Julia – William SzekspirCierpienia młodego Wertera – Johann Wolfgang GoetheOgniem i mieczem – Henryk SienkiewiczMotyw miłości w innych dziełachHeloiza i AbelardHistoria ta jest przedstawieniem losów prawdziwych postaci – średniowiecznego teologa i filozofa Abelarda oraz Heloizy, która była jego młodszą o dwadzieścia lat uczennicą. Para potajemnie wzięła ze sobą ślub. Gdy rodzina dziewczyny dowiedziała się o tym, to jej wuj wydał rozkaz wykastrowania filozofa. W wyniku tych wydarzeń Heloiza trafiła do klasztoru, natomiast Abelard został zakonnikiem. Ich uczucie jednak nie wygasło – zakochani słali do siebie listy, z których część zachowała się do czasów współczesnych. Ostatecznie zakochani spoczęli po śmierci we wspólnym grobie. Ich związek stał się symbolem miłości tak silnej, że przetrwała ona rozłąkę i wiele nieszczęść. Jest to także przykład miłości niespełnionej i zakazanej, które nie zaakceptowali ludzie współcześni kochankom. Była ona skazana na niepowodzenie od samego początku, jednak Abelard i Heloiza walczyli o swoje uczucie, wbrew wszystkim przeciwnościom losu. Dzięki zachowanym listom ich miłość została na zawsze utrwalona w kanonie dzieł literackich traktujących o nieszczęśliwych, zakazanych uczuciach, które trwały mimo beznadziei i i Julia – William SzekspirInnym przykładem nieszczęśliwej miłości, jest uczucie, które połączyło bohaterów dramatu Szekspira – Romea i Julię. Byli oni członkami dwóch nienawidzących się od dawna rodów, czyli Montekich i Kapuletich. Wbrew rodowym waśniom młodzi zakochali się w sobie i potajemnie wzięli ze sobą ślub, na który niestety ich bliscy z pewnością nie wyraziliby zgody. Przez rodzinny konflikt i związek Romea i Julii zaczęły ginąć bliskie im osoby – taki los spotkał Tybalta, Merkucjo czy Parysa, który miał zostać mężem Julii. By nie popełnić przestępstwa bigamii, Julia upozorowała swoją śmierć. Nie wiedział o tym Romeo, który znalazł jej nieruchome ciało. Jego miłość do Julii była tak wielka, że gdy doszedł do wniosku, że dziewczyna zmarła, popełnił samobójstwo. Gdy Julia ocknęła się z letargu i ujrzała zwłoki ukochanego, podążyła za nim i także odebrała sobie życie. Bohaterowie stali się tym samym symbolami miłości wielkiej, ale nieszczęśliwej, niemożliwej do spełnienia. Zapisali się w historii literatury jako para nieszczęsnych kochanków, dla których nie było żadnej nadziei. Ich śmierć zakończyła wieloletni konflikt między rodzinami Montekich i Kapuletich, ale nie wróciło im to życia, które mogli spędzić szczęśliwie i młodego Wertera – Johann Wolfgang GoetheMiłość nieszczęśliwa zajmuje wiele miejsca wśród motywów literackich, a jednym z najbardziej znanych jej obrazów są “Cierpienia młodego Wertera” autorstwa Goethego. Główny bohater przeprowadza się na wieś i wyjątkowo mocno zakochuje w Lotcie. Niestety, dziewczyna jest już zaręczona z niejakim Albertem, Fakt ten staje się torturą dla Wertera – nie może on przestać kochać Lotty, ale jest świadomy tego, że nigdy jej nie zdobędzie, ponieważ ona chce być z kimś innym. Cierpienie toczy duszę Wertera, zatruwa jego myśli i spokój ducha. Dodatkowo cały czas pozostaje on w bliskich stosunkach z Lottą i Albertem, przyjaźni się z nimi, by być blisko ukochanej. Ta relacja jednak tylko potęguje jego ból. Ostatecznie Werter nie może znieść ciężaru swojego niespełnionego, tragicznego uczucia i popełnia samobójstwo. Uwalnia się w ten sposób od nieszczęśliwej miłości, która niszczyła jego życia i kończy raz na zawsze swoją relację z Lottą. Miłość zostaje więc przedstawiona przez Goethego jako potężna, destrukcyjna siła. Ogniem i mieczem – Henryk SienkiewiczSienkiewicz w pierwszym tomie swojej trylogii sportretował miłość, która musi pokonać wiele przeszkód stawianych jej na drodze, by ostatecznie stać szczęśliwym i spełnionym uczuciem. Główny bohater powieści – Jan Skrzetuski – zakochuje się w pięknej Helenie Kurcewiczównie. Niestety Helenę beznadziejnym uczuciem darzy także Kozak, Bohun, który zrobi wszystko, by ją zdobyć. Historie bohaterów dodatkowo rozgrywają się w niespokojnych czasach powstania Bohdana Chmielnickiego na Ukrainie. Skrzetuski musi więc walczyć o swoją ukochaną, pokonać wiele przeszkód i uwolnić ją z rąk Bohuna, by wreszcie móc pojąć ją za żonę. Miłość jest uczuciem, które motywuje go do działania i sprawia, że porusza on na ratunek ukochanej, od której oderwały go obowiązku względem ogarniętego walkami kraju. Drugim wątkiem miłosnym jest właśnie niespełnione uczucie Bohuna do Heleny. Mimo iż udaje mu się porwać, to nie jest w stanie wzbudzić w niej miłości do siebie. Bohun skazany jest więc na porażkę, a ostatecznie zostaje schwytany przez Skrzetuskiego, a Helenę udaje się uwolnić. Od tego momentu bohaterowie mogą żyć szczęśliwie razem. Jest to przykład miłości, która pokona wszelkie miłości w innych dziełachMiłość jest bardzo popularnym motywem literackim, który pojawia się w wielu dziełach znanych na całym świecie:Mitologia grecka – wiele mitów greckich i bóstw, takich jak Eros, poświęconych jest zagadnieniu – w Biblii wielokrotnie pojawia się motyw miłości, na przykład w Pieśni nad pieśniami, jest obecna także miłość Boga do Homera – miłość motywowała Odyseusza do walki o powrót do domu, a jego żonę do wiernego oczekiwania na jego Tristana i Izoldy – jest to jedna z najbardziej znanych w literaturze nieszczęśliwych historii o Rolandzie – ten epos rycerski jest przykładem ogromnej i gorącej miłości do i romanse Adama Mickiewicza – w balladach Mickiewicza pojawia się wniosek, że miłość jest jedną z najważniejszych perspektyw w życiu Adama Mickiewicza – w dramacie ukazana jest miłość do zniewolonej ojczyzny oraz nieszczęśliwa miłość Tadeusz Adama Mickiewicza – niespełniona miłość pchnęła Jacka Soplicę do popełnienia morderstwa, które zmieniło całe jego Juliusza Słowackiego – odrzucenie uczuć przez wybrankę serca skutkuje tym, że Kordian próbuje popełnić Bolesława Prusa – to historia wielkiej, niespełnionej miłości Stanisława Wokulskiego do Izabeli Łęckiej. Łęcka odrzucała Wokulskiego z powodu jego niewłaściwego pochodzenia i pracę w handlu, którą się bezdomni Stefana Żeromskiego – Tomasz Judym musi wybrać między miłością do ukochanej i osobistym szczęściem, a powinnością i długiem, który ma do spłacenia wobec społeczeństwa. Główny motyw utworu Szekspira. Różnica w klasycznym pojmowaniu tego pojęcia (np. w postaci Wertera czy innych bohaterów, którzy kochając, byli skazani na samotność) polega jednak na tym, że dotyczy dwójki bohaterów i jest uczuciem odwzajemnionym. Powinności rodzinne nie pozwalają młodym kochankom na znalezienie szczęścia u boku drugiej osoby, co jest najważniejszą przyczyną ich tragedii. Wyjawienie ich miłości, spotkałoby się zapewne nie tylko z niezrozumieniem ze strony bliskich, ale być może z gorszymi konsekwencjami. Romeo i Julia skazani są więc na ciągłe ukrywanie uczuć, potajemne schadzki, działanie na własną rękę i brak poparcia dla własnych decyzji, których nawet nie mogą nikomu zdradzić. Dodatkowym „gwoździem do trumny” (dosłownie i w przenośni) jest nierozważne zachowanie Romea (zabicie Tybalta), co skazuje go na wygnanie, a tym samym na długą rozłąkę z ukochaną. Przeciwności piętrzą się coraz bardziej, Julia jest na siłę „wpychana” w ramiona innego, dochodzi do niezaplanowanej i fatalnej w skutki pomyłki, która prowadzi bohaterów do samobójczej zwrócenia uwagi, jednak abstrahującą od głównego wątku kwestią, jest wcześniejsza miłość Romea do Rozaliny, rzekomo również nieszczęśliwa. Jest to jednak bardzo sporny wątek, ponieważ wydaje się, że Romeo tak naprawdę jedynie kreuje się na nieszczęśliwego kochanka, którego luba nie może obdarować uczuciem, podczas gdy być może łączy ich romans daleko odchodzący od założeń nieszczęśliwej i niespełnionej miłości. Można dostrzec u bohatera sztuczność i niepotrzebne dramatyzowanie, co na szczęście zmienia się z chwilą poznania Julii, choć i wtedy zdarza mu się przesadzać z deklamacją. Miłość to najczęściej wykorzystywany motyw w literaturze, który nieprzerwanie pojawia się od początku działalności artystycznej człowieka i przewija się przez każdą epokę. Z reguły dotyczy on dwojga kochanków i ukazuje ich nieszczęśliwe, tragiczne uczucie. Choć nieco mniej popularny, to jednak równolegle istnieje motyw miłości innej, bo szczęśliwej, spełnionej i odwzajemnionej, która jest tematem niniejszego opracowania. Zemsta Romantycznym utworem, do którego chciałbym się odwołać, są „Śluby panieńskie” Aleksandra Fredro. Twórca „Zemsty” przedstawia w nim perypetie kilkorga młodych bohaterów żyjących w wiejskim dworku szlacheckim. Mężczyźni – Gustaw i Albin – oraz kobiety – Klara i Aniela – wychowują się razem i wydaje się, że są wręcz dla siebie stworzeni. Od początku utworu fabuła skupia się na wątkach miłosnych i sposobie, w jaki poszczególne postaci postrzegają to uczucie oraz jak ono na nie wpływa. Pomimo namów rodziców młodzi bohaterowie nie są jednak skorzy do małżeństwa, gdyż mają wiele obaw związanych z miłością. Sytuacja ulega zmianie, gdy do akcji przystępuje Gustaw, który urażony faktem odrzucenia oświadczyn przez Anielę, uknuwa intrygę, aby ją zdobyć, a dodatkowo zbliża do siebie Klarę i Albina. Utwór kończy się szczęśliwym zakończeniem w postaci małżeństwa dwóch par. Widać zatem, że w tym przypadku romantyczna miłość jest szczęśliwa i spełniona, gdyż daje wiele radości i kończy się zawarciem formalnego związku. W kontekście tematu należy również zauważyć, że w „Ślubach panieńskich” Fredro posłużył się popularną w romantyzmie, paranaukową koncepcją mesmeryzmu, zakładającą, że w świecie funkcjonuje pewna substancja przyciągająca do siebie dwoje ludzi i łącząca ich nierozerwalnym uczuciem. Jej działanie jest niezwykle silne i nawet społeczne konwenanse ani jakiekolwiek inne przeszkody nie są w stanie jej przeszkodzić. W przeciwieństwie do „Cierpień młodego Wertera” i „Pana Tadeusza” uczucie ukazane przez Fredro jest jednak spełnione i nienaznaczone tragizmem, choć oczywiście stanowi wielką siłę, której bohaterowie nie są w stanie się oprzeć. Dzięki intrydze Gustawa ostatecznie dochodzi do zawarcia małżeństwa pomiędzy bohaterami, mimo że wcześniej tak bardzo wyrzekali się, że to nie nastąpi. „Śluby panieńskie” są więc dowodem, że niezwykle silna i intensywnie przeżywana miłość romantyczna może być nie tylko tragicznym i rujnującym, ale również szczęśliwym, spełnionym i odwzajemnionym uczuciem. Noce i dnie Temat szczęśliwej miłości podejmuje również powieść „Noce i dnie”. Dzieło Marii Dąbrowskiej przedstawia skomplikowane i zawiłe uczucie pomiędzy Barbarą a Bogumiłem Niechcicami. Oboje są bohaterami bardzo różnymi od siebie, ponieważ mąż to typowy pozytywistyczny, prostolinijny, łagodny i przyjacielski mężczyzna, dla którego jedną z najważniejszych wartości jest praca, a żona to marzycielka uciekająca od zewnętrznej rzeczywistości i żyjąca w świecie ckliwych romansów. Mimo tych odmienność wspólnie dzielą codzienność, co – jak można się domyślać w świetle powyższego opisu – nie jest zbyt łatwe. Często dochodzi bowiem do niesnasek pomiędzy małżeństwem, jak chociażby wówczas, gdy zazdrosna Barbara robi wyrzuty Bogumiłowi bo, ten na pożegnanie ustroił jaśminem powóz Teresy. Jednak pomimo różnic i wielu awantur, do jakich dochodzi pomiędzy małżeństwem, miłość stanowi dla nich niezwykle ważną wartość. Wszak to głównie dzięki Barbarze Bogumił nie popada w skrajny i wyniszczający pracoholizm, gdyż żona często go za to gani i choć nie robi tego w sposób stonowany, to efekty jej starań są pozytywne. Z kolei Bogumił, traktując ukochaną po przyjacielsku i rozumnie, sprawia, że nie zanurza się ona całkowicie w świat pretensjonalnych i ckliwych romansów. Za sprawą męża, dla którego jest Barbara jest prawdziwą kobietą z krwi i kości, a nie egzaltowaną damą, nie traci ona kontaktu z rzeczywistością i całkowicie nie zamyka się na innych ludzi. Miłość Niechciców bez wątpienia można określić jako uczucie bardzo trudne i wymagające wielu wyrzeczeń oraz poświęceń, lecz jednocześnie jako pozytywna wartość w życie bohaterów. Uczucie daje im jak gdyby równowagę życiową i w przypadku Bogumiła nie pozwala pogrążyć się w pracy, a jeśli chodzi o Barbarę, to odciąga ją od marzycielskiego świata ckliwych romansów. Mistrz i Małgorzata O losach tytułowych bohaterów dowiadujemy się dzięki relacjom samego Mistrza, który opowiada swoją historię jako pacjent szpitala psychiatrycznego. Mówi o tym, jak poznał swoją wybrankę, gdy ta przechadzała się nieszczęśliwa po Moskwie, marząc o prawdziwym i szczerym uczuciu, którego nie było dane jej doznać, mimo że miała opiekuńczego, bogatego i dobrego dla niej męża. Mistrz nie posiadał tylu dóbr materialnych i mieszkał w niewielkim przybytku w starej kamienicy, gdzie spotykał się potajemnie z Małgorzatą. Żyjąc razem, w pewnym momencie mężczyzna nazywa ją nawet swoją żoną. Ich miłość jest silna, szczera, autentyczna, szczęśliwa, odwzajemniona oraz pełna wzajemnego zrozumienia i poszanowania, co całkowicie odróżnia ją od uczucia Emmy i Karola. Tym, co w dużym stopniu łączy kochanków z powieści Bułhakowa, okazuje się pisana przez tytułowego bohatera powieść. Małgorzata wypowiada się o niej pochlebnie i uważa ją za wartościowe dzieło, jednak odmiennego zdania są recenzenci, którzy nie pozostawiają na niej suchej nitki. Pod wpływem krytyki Mistrz popada w szaleństwo i ląduje w szpitalu dla umysłowo chorych. Przebywa w nim dwa lata i jest przekonany, że ukochana już dawno o nim zapomniała. Myli się jednak, ponieważ Małgorzata tak kocha swojego wybranka, że zaprzedała duszę diabłu, aby tylko go uratować. Widać zatem, że opisana przez Bułhakowa miłość jest zdolna do obopólnych poświęceń i choć musi stawiać czoła trudnym wyzwaniom, to udaje się jej je pokonać, co jest kolejnym elementem odróżniającym „Mistrza i Małgorzatę” od „Pani Bovary”. Małgorzata jest wierna ukochanemu i całkowicie mu oddana, czego bynajmniej nie można powiedzieć o Emmie. Wszak mimo tego, że uznano Mistrza za niepoczytalnego i wtrącono dla zakładu psychiatrycznego na długie 2 lata, Małgorzata nie poddaje i pragnie uratować ukochanego. Choć on nie ma jej wiele do zaoferowania, to ona trwa przy nim cały czas. Ostatecznie udaje im się zaznać szczęście przy wydatnej pomocy szatana, który ofiarowuje dwojgu tytułowym bohaterom możliwość wiecznego życia razem. Utwór Bułhakowa prezentuje miłość niezłomną i gotową do ogromnych poświęceń. Uczucie Mistrza i Małgorzaty jest wręcz magiczne i przełamuje wszelkie bariery, nawet umysłowe i fizyczne, czego dowód stanowi pakt z diabłem i przeniesienie się do innego wymiaru. W wymiarze ludzkim o miłości Mistrza i Małgorzaty można powiedzieć, że charakteryzuje się determinacją, wiernością, lojalnością i całkowitym oddaniem drugiej osobie. Wszystko to stanowi całkowite przeciwieństwo przyziemnej, tragicznej i nieodwzajemnionej miłości Karola i Emmy, choć należy zauważyć, że dzięki miłości Mistrz zmienia się z załamanego pesymisty w człowieka szczęśliwego, co stanowi przeciwność mającej odwrotny charakter metamorfozy Karola. Wichrowe wzgórza Obraz spełnionej miłości ukazują również „Wichrowe wzgórza”. Powieść Emily Brontë przedstawia historię uczucia pomiędzy Katarzyną Earnshaw a przygarniętym w dzieciństwie przez jej ojca Heathcliffem. Początkowo nic jednak nie wskazywało nie tylko na to, że zrodzi się pomiędzy nimi przyjaźń, ale nawet na to, że bohaterowie znajdą wspólny język. Katarzyna podchodziła bowiem sceptycznie do pomysłu przygarnięcia Heathcliffa przez ojca, ponieważ ta decyzja była sprzeniewierzeniem się wobec woli zmarłej kilka lat wcześniej matki. Mimo to Katarzyna szybko przekonuje się do przybranego brata, w efekcie czego stają się bliskimi przyjaciółmi spędzającymi wspólnie błogie czasy dzieciństwa. Kiedy ojciec umiera, prawdziwy brat głównej bohaterki – Hindley – z zazdrości przepędza z domu Heathcliffa i mianuje go parobkiem, lecz mimo to Katarzyna nie opuszcza go. Robi to dopiero wówczas, gdy przez przypadek zadomawia się w arystokratycznym domu państwa Linton, gdzie poznaje Edgara, a po kilku latach za niego wychodzi, aby zostać damą z wyższych sfer, mimo że tak naprawdę kocha Heathcliffa, lecz nie może się z nim związać, ponieważ jest on parobkiem. Ich miłość spełnia się po wielu towarzyskich komplikacjach, kiedy kilka godzin przed śmiercią Katarzyny wyznają sobie miłość i przebaczają wyrządzone krzywdy. „Wichrowe wzgórza” są więc kolejnym utworem, w którym miłość powstaje przez długi czas; rodzi się z przyjaźni i wspólnie spędzonego dzieciństwa, kiedy to dwie bardzo bliskie sobie osoby spędzały wspólnie czas. Narodziny tej miłości są jednak niezwykle burzliwe i wymagają podejmowania trudnych wyborów życiowych. Jest to uczucie z jednej strony pełne niezrealizowanej namiętności i ogromnego przywiązania wytworzonego na bazie przyjaźni i pokrewieństwa dusz, a z drugiej przepełnione zemstą i nienawiścią ze strony Heathcliffa wobec osób, które uniemożliwiały jego realizację. Miłość szczęśliwa i odwzajemniona to źródło szczęścia, radości i spełnienia dla bohaterów literackich. Dzięki niej odnajdują sens życia i pokonują przeciwności losu. Co prawda nie jest ona tak emocjonalna i kipiąca od emocji jak miłość tragiczna, ale jednak stanowi ważny motyw literacki, który warto odnotować. I. Literatura podmiotu: 1. Bronte Emily, Wichrowe Wzgórza, Warszawa, Prószyński i S-ka, 2009, ISBN 9788376486109, 2. Bułhakow Michaił, Mistrz i Małgorzata, Warszawa, Czytelnik, 1997, ISBN 8307025443, 3. Dąbrowska Maria, Noce i dnie, Kraków, Greg, 2003, ISBN 8373273751, 4. Fredro Aleksander, Zemsta, Kraków, Greg, 2008, ISBN 8373271961, II. Literatura przedmiotu: 1. Polańczyk Danuta, Mistrz i Małgorzata Michaiła Bułhakowa, Lublin, Biblios, 2009, ISBN 9788386581023, s. 27-28 2. Polańczyk Danuta, Zemsta Aleksandra Fredry, Lublin, Biblios, 2012, ISBN 9788386581788, s. 29-31. Ramowy plan wypowiedzi: 1. Teza: Miłość szczęśliwa i spełniona przynosi bohaterom radość i pozwala im odnaleźć sens życia. 2. Kolejność prezentowanych argumentów: a) „Zemsta”: obraz emocjonalnej i pełnej zaangażowania postawy Wacława i Klary w stosunku do miłości, którą za wszelką cenę pragną zrealizować. b) „Noce i dnie”: miłość jako trudne, ale szczęśliwe uczucie, które sprawia, że główni bohaterowie nie pogrążają się w pracy i w ckliwych romansach. c) „Mistrz i Małgorzata”: trudna i wymagająca, ale szczęśliwa i dająca poczucie spełnienia miłość pomiędzy tytułowymi bohaterami, którzy w ogromnym stopniu poświęcają się dla siebie. d) „Wichrowe wzgórza”: długo rodząca się miłość pomiędzy przybranym rodzeństwem; trudne uczucie, które wiąże się z zemstą i nienawiścią. 3. Wnioski: a) Spełniona i szczęśliwa miłość ma pozytywny wpływ na życie człowieka. b) Dzięki szczęśliwej miłości bohaterowie pokonują dzięki niej przeciwności losu.

motyw nieszczęśliwej miłości w literaturze